Καλήμερα σε όλους! Ηλιόλουστος καιρός σήμερα με ένα γλύκο αεράκι να μας συντροφεύει στο... πρωινό μας ξύπνημα. Τις τελευταίες ημέρες βρίσκομαι στο εξοχικό με την οικογένεια μου λίγο έξω από τη Καλλικράτεια στη Χαλκιδική.
Χθες βρισκόμουν στην Άθυτο, ένα παραδοσιακό οικισμό 40 περίπου χιλιόμετρα από τη Καλλικράτεια, κοντά στη Καλλιθέα. Η τοποθεσία έχει μοναδική ομορφιά όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι την έχετε επισκεφθεί στο παρελθόν. Όσοι δεν είχατε αυτή τη δυνατότητα ως σήμερα σας το προτείνω νσ προγραμματίσετε σύντομα μια καλοκαιρινή απόδραση προς Χαλκιδική.
Η Άθυτος είναι μια περιοχή με μεγάλη ακτογραμμή αλλά η πλειοψηφία των τουριστών συγκεντρώνεται στο κόλπίσκο όπου είναι συγκεντρωμένα δύο beach bars. Οι τουρίστες που συνάντησα ήταν κυρίως από ευρωπαικές χώρες και ήταν τόσο νεαρής ηλικίας όσο και οικογένειες με μικρά παιδάκια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως από κάθε δρομάκι έκαναν την εμφάνιση τους μίκρες ομάδες τουριστών... Επειδή αποτελεί παραδοσιακό οικισμο έχει την αντίστοιχη αρχιτεκτονική στα κτήρια της τα οποία είναι στη πλειοψηφία τους επενδυμένα με πέτρα κάτι το οποίο προσδίδει στο περίπατο σας στα μικρά στενά σοκάκια της μια ξεχωριστή αίσθηση.
Η αγορά και οι καφετέριες-εστιατόρια είναι συγκεντρωμένα στη πλατεία η οποία είναι πεζόδρομος και βρίσκεται σε ύψωμα άπο το οποίο η θέα είναι καταπληκτική καθώς απλώνεται μπροστά στα μάτια σου η μεγάλη ακτογραμμή η οποία αποκτά ακόμη μεγαλύτερη ομορφία όταν συνδιάζεται με τις τελευταίες ακτίνες του ηλίου ο οποίος χάνεται μέσα στα ήρεμα καταγάλανα νερά στο βάθος του ορίζοντα...
Ακόμη, στην Άθυτο φιλοξενούνται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις καθ όλη τη διάρκεια του Αυγούστου... για το λόγο αυτό χθες καθώς περπατούσαμε κατά μήκος της πλατείας ακούγαμε τις ρυθμίσεις των ηχητικών εγκαταστάσεων από τους ηχολήπτες οι οποίοι προετοιμάζονταν για τη βραδινή συναυλία... Δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε νωρίτερα από την ώρα έναρξης των εκδηλώσεων... Η διαδρομή της επιστροφής ήταν μαγευτική καθώς εκείνη την ώρα ο ήλιος έδινε τη θέση του στο φεγγάρι δημιουργώντας μοναδικές χρωματικές αντιθέσεις στον ορίζοντα...
Είναι στιγμές που νιώθεις τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά... γελάς, κάνεις αστεία... Αν και είσαι νευριασμένος και η οργή σου φένεται στο τόνο της φωνής σου και στις αντιδράσεις σου λατρέυεις το τρόπο με τον οποίο η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής αντιδρά στα λόγια σου, στα συναισθήματα σου... εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις, να εκφράζεις το θυμό σου χωρίς να καταλαβαίνεις ότι φωνάζεις... παρ όλα αυτά το διασκεδάζεις και εσύ και εκείνη...
Όλα φαίνονται τόσο όμορφα μέχρι που λες μια κουβέντα και όλα χάνονται... μια κουβέντα που - βλακωδώς θα πουν μερικοί - λες χωρίς να σκεφτείς ότι θα ενοχλήσει... Λάθος! Μεγάλο λάθος! Γιατί ξέρεις από πριν ότι η κουβέντα αυτή θα ενοχλήσει... σου το έχει τονίσει επανειλημένως αλλά εσύ κάθε φορά κάνεις το ίδιο λάθος...
Παρ όλα αυτά μπορεί να το επαναλάβω και στο μέλλον... όχι επίτηδες αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου... πολλές φορές σκέφτομαι πολύ και δεν εκφράζω τις σκέψεις μου - και πάλι γίνομαι κουραστικός... αλλά με άλλο τρόπο - και άλλες φορές όταν αισθάνομαι άνετα και οικεία με το συνομιλητή μου χάνω τον έλεγχο - για πολλούς - και εκφράζομαι με... "φρικτό" τρόπο...
Ίσως είναι ένα πρόβλημα επικοινωνίας δικό μου... αλλά δεν το αντιλαμβάνομαι με αυτή τη λογική... Κάθε άνθρωπος έχεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του... κανείς δεν είναι τέλειος... Όλοι μας έχουμε κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα μας που θα θέλαμε να αλλάξουμε... Συνήθως όμως την αλλαγή αυτή την αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα.
Θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να πω "δεν θα το ξανακάνω" αλλά θα έλεγα ψέματα... γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα κρατήσω την υπόσχεση μου... γιατί πολύ απλά ο χαρακτήρας μου δεν μου εγκυάται κάτι τέτοιο... Το ξέρω ότι δεν είμαι τέλειος, έχω ελαττώματα... πολλά... και προσπαθώ συνεχώς να τα βελτιώσω... και ΕΣΥ με βοηθάς να τα εντοπίσω και να ασχοληθώ μαζί τους... αλλά έχω και προτερήματα... Μπορεί για άλλους να είναι πολλά για άλλους να είναι λίγα... δεν πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα... ο κάθε άνθρωπος - όλοι μας - έχει το δικό του χαρακτήρα και τις δικές του αντιδράσεις στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του...
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τις αντιδράσεις και τις πράξεις μας στο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο συνομιλητής μας... Για μένα αυτή είναι λανθασμένη αντίδραση... γιατί κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό χαρακτήρα... Το μόνο που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε σεβασμό στο συνομιλητή μας... και να του δείχνουμε με τις πράξεις μας ότι ακόμη και όταν πούμε κάτι άσχημο για εκείνον ότι δεν το εννοούσαμε... Τώρα θα μου πείτε "στα λόγια όλοι καλά τα λέτε, οι πράξεις μετράνε..." και έχουν δίκιο...
Μπορεί για άλλη μια φορά να εκφράστηκα "φρικτά"... και να χάλασα την εικόνα του "τέλειου" που θέλετε να βρείτε στο πρόσωπο ενός άντρα αλλά αυτός είμαι... ποτέ δεν είπα ότι είμαι τέλειος... και ούτε πρόκειται... αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι ούτε "φλωράκι" άσχετα αν πολλές αντιδράσεις μου δεν είναι στα πρότυπα της "Αντρίλας και της βαρβατίλας" του αντίστοιχου άρθρου της Σοφίας...
Ναι ακούω Πλούταρχο και Ρουβά... όπως ακούω και όλους τους υπόλοιπους έλληνες τραγουδιστές... Ναι κλαίω συχνά... πολλές φορές χωρίς προφανή λόγο... Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος γιατί βουρκώνω... δεν πειράζει... υποσηνείδητα μπορεί να το έχω ανάγκη και να μη το καταλαβαίνω... Ναι μπορεί ένα βιντεάκι να με κάνει να κλάψω ακόμη και αν δεν απευθύνεται σε μένα... γιατί μου αποκαλύπτει πολλά συναισθήματα... από το δημιουργό του...
Ναι μεγάλωσα και ζω σε χωριό... Πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ζω κάπου αλλού... Λάθος! Αγαπώ το τόπο μου... όπως ο καθένας μας αγαπά το μέρος όπου μεγάλωσε... όλοι μας κουβαλάμε αναμνήσεις... δεν έχει σημασία αν είναι θετικές ή αρνητικές... είναι αναμνήσεις που μας δένουν με ένα μέρος... όπως δέθηκα και με τη Νάουσα... Τέσσερα χρόνια από τη ζωή σου δεν διαγράφονται εύκολα...
Έζησα πολλά σε αυτή τη πόλη... Θα μπορούσα να ζήσω ακόμη περισσότερα... αν άφηνα τον εαυτό μου πιο ελεύθερο... αλλά δεν μετανιώνω... Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου... δεν αλλάζει... Μπορεί τα δάκρυα μου όταν αποχαιρετούσα τους συμφοιτητές μου να θεωρήθηκαν ως άλλη μια ένδειξη "χαζοαισθηματισμού" και αδυναμίας... Δεν με απασχολεί... Δηλαδή μπορεί να με απασχολεί αλλά θα το αντιμετωπίσω και αυτό...
Μπορεί οι πολλές φωτογραφίες που βγάζω να είναι άλλη μια ένδειξη ότι δεν ζω τη στιγμή αλλά ότι φοβάμαι ότι θα τη χάσω... γιαυτό και την αποθανατίζω για να... τη θυμάμαι... ίσως... κάποτε δεν έβγαζα καθόλου φωτογραφίες... Μπορεί να είμαι "ψώνιο"... μπορεί και να έχω τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που να θέλω να αυτοεπιβεβαιώνεται ο εγωισμός μου μέσα από τις φωτογραφίες... Ίσως να ισχύει και αυτό...
Όπως καταλαβαίνετε έχω πολλά ελαττώματα... Αν σκεφτώ θα βρω αρκετά ακόμη... Αλλά ποιος θεωρεί τον εαυτό του τέλειο; Τι κλισέ φράση... αλλά έτσι είναι... Αγαπάμε τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι... Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας...
Είχα να γράψω παραπάνω από ένα μήνα... το τελευταίο διάστημα ξεκινούσα να γράψω κάτι και το άφηνα στις πρώτες γραμμές... Δεν είχα έμπνευση... έτσι νόμιζα τουλάχιστον... Πάλι έκανα λάθος! Συγνώμη αν σας κούρασα με τις σκέψεις μου... που μπορεί και να μην βγάζουν και κανένα νόημα στο τέλος...
«Οι υπόλοιποι δεν μας προσθέτουν και δεν μας αφαιρούν τίποτα. Μονάχα είναι καθρέφτεςοι οποίοι μας δείχνουν αυτό που έχουμε και αυτό το οποίο μας λείπει.»
«Κάθε φορά που βρίσκεστε στην πλευρά της πλειοψηφίας, είναι στιγμή να κάνετε μια παύση και να συλλογιστείτε» (Μάρκ Τουέην)
«Κάποιος είναι αυτό που αγαπά, όχι αυτό που οι άλλοι αγαπούν» (Τσάρλι Κάουφμαν)
«Μόνο αν νιώθω αξιόλογος για αυτό που είμαι μπορώ να με αποδεχτώ, μπορώ να είμαι αυθεντικός» (Χόρχε Μπουκάι)
«Η εμπειρία δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει, αλλά η ερμηνεία που κάνουμε σε αυτό το οποίο μας συμβαίνει» (Άλντους Χάξλει)
Κάνω μία λίστα με τα θετικά μου χαρακτηριστικά. Αν επιμένω να καταγράψω και τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά, βρίσκω τη θετική τους όψη.
Καταγράφω τα θετικά της κάθε ημέρας και το θετικό συναίσθημα που είχα.
Κάνω μία λίστα με τα επιτεύγματά μου, τις επιτυχίες μου, ό,τι κάνω καλά, ό,τι καταφέρνω, από τα πιο σημαντικά ως τα πιο ασήμαντα.
Καταγράφω τις γκάφες ή τις αποτυχίες μου και βρίσκω την αστεία τους πλευρά.
Γράφω το πώς θα ήθελα να νιώθω ή τι θα ήθελα να κάνω και το θυμίζω στον εαυτό μου π.χ. 'είμαι άξιος', 'φροντίζω τον εαυτό μου', 'αρέσω στους φίλους μου'.
Κάνω μία λίστα με τα στοιχεία που μου αρέσουν στον εαυτό μου: «Μου αρέσω γιατί....»
Καταγράφω τρόπους με τους οποίους θα νιώσω καλύτερα, που δεν κοστίζουν σε χρήμα ούτε έχουν σχέση με φαγητό, π.χ. να κάνω μια βόλτα στην εξοχή, να χαζέψω τις βιτρίνες, να χαϊδέψω τη γάτα μου.
Σκέφτομαι πράγματα που θα με κάνουν να γελάσω, τρόπους να βοηθάω τους άλλους, λόγους για να γιορτάζω, για τι μπορώ να είμαι περήφανος.
Τέλος, κάθομαι παρέα με έναν καλό φίλο και συμφωνούμε να επαινούμε ο ένας τον άλλον για 10 λεπτά.
Κλείνοντας, να επισημάνουμε ότι είναι καλό να θυμόμαστε ότι:
στη ζωή δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα περιμένουμε και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην καταφέρουμε κάτι που θέλουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Εμπόδια υπάρχουν πολλά,αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας βάζουμε από μόνοι μας ένα ακόμα...
Σαν άνθρωπο με διακρίνει μια παντελής έλλειψη ρεαλισμού. Αυτό εν μέρει οφείλεται –και το ομολογώ χωρίς καμία ντροπή- στο ότι μεγάλωσα βλέποντας πολλές σαπουνόπερες. Ξέρετε, αυτόν τον μαγικό κόσμο όπου ένας άντρας ήξερε πώς να φερθεί σε μια γυναίκα. Σε αντίθεση με το πραγματικό κόσμο. Όπου οι πιθανότητες να σου βγει ένας άντρας τόσο καλός, είναι ίδιες με το να σου βγει καλό ένα ρούχο που πήρες στις προσφορές του ZARA. Δηλαδή μηδαμινές.
Σενάριο πρώτο: Έχεις γνωρίσει έναν ωραίο τύπο. Βγαίνετε αλλά η βραδιά δε τσουλάει. Δεν έχει σταματήσει να γκρινιάζει για το πώς πρέπει να ξυπνάει από τις 7 για τη δουλειά και κουράζεται. Αναπολεί τα φοιτητικά του χρόνια ανακατεύοντας με ύφος οσιομάρτυρα το φραπέ του. Αλλάζεις θέμα επιδέξια και τον ρωτάς για τα ενδιαφέροντα του. Αφού βρίσκει ευκαιρία να γκρινιάξει λίγο ακόμα για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, αναφέρει «τη μουσική» και το clubbing ως χόμπι. Δε σε ρωτά για σένα, καθώς είναι πολύ απορροφημένος να αναλύει διεξοδικά εκείνο το τριήμερο στο Λουτράκι με τους κολλητούς του που είχε πάει στο καζίνο και είχε κερδίσει 200 ολόκληρα ευρώ. Και όταν έρχεται ο σερβιτόρος σε κοιτά χαλαρός και σου λέει: «δε κρατάω λεφτά, πλήρωσε και τα επόμενα δικά μου»…Δεν θα υπάρξουν επόμενα, σκέφτεσαι και δίνεις το 20ευρω στον σερβιτόρο που σας κοιτά περίεργα. Σε αφήνει να γυρίσεις σπίτι με το τρόλεϊ, αφού δεν είσαι στο δρόμο του.
Σενάριο δεύτερο: περιμένεις το κολλητό σου στο Σύνταγμα για καφέ. Αν και οδηγεί, δε θέλει να παίρνει το αμάξι «χωρίς σοβαρό λόγο». Έτσι απορρίπτεται η ιδέα να έρθει να σε πάρει να βγείτε κάπου καλά, και παίρνεις 3 συγκοινωνίες για να τον συναντήσεις στο τόπο και το χρόνο που τον βολεύει. Σε στήνει γύρω στη μισή ώρα. Τον βλέπεις να έρχεται εν τέλει από μακριά και πριν προλάβεις να σκεφτείς πόσο τσαντισμένη είσαι, σημειώνεις νοερά να τον ρωτήσεις τι λακ χρησιμοποιεί-η φράντζα του στέκεται καλύτερα από τη δική σου. Σε πιάνει αγκαζέ και προχωράτε προς τη καφετέρια. Στο δρόμο και ενώ του αναλύεις τα δικά σου, παρατηρείς με την άκρη του ματιού σου ότι χαζεύει τις βιτρίνες. Επιμένει να κάτσει στη θέση που του επιτρέπει να έχει οπτική σε όλο το μαγαζί, αφήνοντας σε να κοιτάς τοίχο. Τέλος, φεύγοντας δε σε πηγαίνει ως τη στάση σου καθώς δεν είναι στο δρόμο του.
Σενάριο τρίτο: μία από τις κολλητές σου, σου ζητάει μια χάρη: να φιλοξενήσεις για μια νύχτα τον αγαπημένο της ξάδερφο στην επαρχιακή πόλη όπου σπουδάζεις, καθώς το παιδί έρχεται να κάνει το στρατιωτικό του εκεί. Λες ναι περισσότερο από υποχρέωση. Τον υποδέχεσαι στο σταθμό του τρένου για να μη πάρει «το παιδί» (28 χρονών ο τύπος αλλά η κολλητή σου τον αποκαλεί έτσι) μόνο του ταξί. Το «παιδί» φυσικά δε κάνει καμία κίνηση να πληρώσει.Του λες να διαλέξει που θα κοιμηθεί και επιλέγει χωρίς δισταγμό το διπλό κρεβάτι αφήνοντας σου το ράντσο. Επιμένει να τον γυρίσεις στη πόλη, αλλά κουράζεται και σου ζητά αν γίνεται να κρατάς τη σακούλα με τα ψώνια του. Γυρίζετε νωρίς γιατί θέλει να δει το «Ελλάδα έχεις ταλέντο».Το επόμενο πρωί φεύγει για το στρατόπεδο με το ταξί λέγοντας «θα σε πετάγαμε και σένα στη σχολή σου αλλά δεν είσαι στο δρόμο μας», και σε αφήνει να περπατήσεις.
Υπερβολές θα πείτε… Σας πληροφορώ ότι μου έχουν συμβεί και τα τρία σενάρια, σε διάφορες παραλλαγές. Όπως και στις φίλες μου. Και έρχομαι να ρωτήσω:
που πήγαν οι άντρες;Οεο; Από πότε είναι αποδεκτό να μην κουβαλάτε χρήματα για το καφέ που θα πιείτε; Δε σας έχουν μάθει ότι δε στήνουμε ποτέ μια γυναίκα μόνη της; Πόσο νορμάλ το θεωρείτε να παρακολουθείτε με μανία κάθε χαζό ριάλιτι; Και τι είναι αυτό που σας έχει πιάσει με τα αμάξια σας και γενικά με το να μη συνοδεύσετε μια κοπέλα έστω ως τη στάση της;Είναι βασικός κανόνας παιδιά!
Ξέρω ότι ζούμε στην εποχή των metrosexual, και ότι ο αγώνας για ισότητα επέφερε κάποιες μεταβολές στις ισορροπίες των σχέσεων των δυο φύλων, αλλά ισότητα δε σημαίνει κάνω τα ίδια πράγματα. Σημαίνει κάνω πράγματα ίσης αξίας. Έτσι, όσο χειραφετημένη και αν είναι μια γυναίκα, όσο προσηλωμένη κι αν είναι στη καριέρα της, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα χαρεί αν της στείλεις λουλούδια. Ή ότι δε χρειάζεται να τη γυρίσεις σπίτι της.
Για την ακρίβεια, αυτές ακριβώς οι «παλιομοδίτικες» κινήσεις είναι που λείπουν και που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του «αρσενικού».
Προσωπικά, δε μπορώ να πάρω στα σοβαρά κάποιον που κοιτάει τις βιτρίνες με μεγαλύτερη λαχτάρα απτή δικιά μου. Άλλωστε, μπορεί τώρα να κοροϊδεύουμε τις σαπουνόπερες, αλλά θυμάστε πόσες καρδιές είχε κάψει ο Ridge Forrester?
Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2009
Chris Zlatis
Καλήμερα σε όλους! Ηλιόλουστος καιρός σήμερα με ένα γλύκο αεράκι να μας συντροφεύει στο... πρωινό μας ξύπνημα. Τις τελευταίες ημέρες βρίσκομαι στο εξοχικό με την οικογένεια μου λίγο έξω από τη Καλλικράτεια στη Χαλκιδική.
Η Άθυτος είναι μια περιοχή με μεγάλη ακτογραμμή αλλά η πλειοψηφία των τουριστών συγκεντρώνεται στο κόλπίσκο όπου είναι συγκεντρωμένα δύο beach bars. Οι τουρίστες που συνάντησα ήταν κυρίως από ευρωπαικές χώρες και ήταν τόσο νεαρής ηλικίας όσο και οικογένειες με μικρά παιδάκια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως από κάθε δρομάκι έκαναν την εμφάνιση τους μίκρες ομάδες τουριστών...
Επειδή αποτελεί παραδοσιακό οικισμο έχει την αντίστοιχη αρχιτεκτονική στα κτήρια της τα οποία είναι στη πλειοψηφία τους επενδυμένα με πέτρα κάτι το οποίο προσδίδει στο περίπατο σας στα μικρά στενά σοκάκια της μια ξεχωριστή αίσθηση.
Ακόμη, στην Άθυτο φιλοξενούνται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις καθ όλη τη διάρκεια του Αυγούστου... για το λόγο αυτό χθες καθώς περπατούσαμε κατά μήκος της πλατείας ακούγαμε τις ρυθμίσεις των ηχητικών εγκαταστάσεων από τους ηχολήπτες οι οποίοι προετοιμάζονταν για τη βραδινή συναυλία... Δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε νωρίτερα από την ώρα έναρξης των εκδηλώσεων...
Η διαδρομή της επιστροφής ήταν μαγευτική καθώς εκείνη την ώρα ο ήλιος έδινε τη θέση του στο φεγγάρι δημιουργώντας μοναδικές χρωματικές αντιθέσεις στον ορίζοντα... 
