Σκέψεις - Χρόνος, υπερσύνολο ή υποσύνολο στιγμών;

Στίγμες... Όπως αυτη που μόλις πέρασε και έδωσε τη θέση της στην επόμενη... Χρόνος... Αφηρημένη και δυσνόητη έννοια... 24 ώρες... Με πολλά λεπτά και ακομη περισσότερα δευτερόλεπτα... τα οποία μπορούν να σε οδηγήσουν από το παράδεισο στη κόλαση χωρίς να προλάβεις να αντιληφθείς τι συνέβη...

Ένα φως, ένας ήχος και μετά σιωπή, μια σιωπή που σε τσακίζει... Χάνεις την αίσθηση του χρόνου... Οι στιγμές μοιάζουν σαν να διαρκούν μια αιωνιότητα... Θέλεις να τις ξεχάσεις, να τις βγάλεις από το μυαλό σου... Άδικος κόπος, είναι εκεί αποθηκευμένες με τόση μαεστρεία σε κάποιο νευρώνα του εγκεφάλου του ανώτερου θηλαστικού, που έχει τη τιμή να ονομάζεται άνθρωπος... Άνθρωπος, ζωντανό ον, με λογική, νοημοσύνη, συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις και όνειρα... Για το μέλλον τόσο το δικό του όσο και των δικών του ανθρώπων... Αλήθεια, ποιούς θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους;...

Έρχεται μια στιγμή, μια μονάδα χρόνου... να παγωσει το χρόνο... Όχι το δικό μας, το δικό της... Να κάνει το θαυμαστό και μυστήρια γοητευτικό ανθρώπινο εγκέφαλο να σταματήσει να μη λειτουργεί... Να τον κάνει και αυτό έρμαιο του χρόνου... Ο οποίος περνά πλέον χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να του δώσεις διαφορετική διάσταση από αυτή που έχει προδιαγράψει η ίδια η μοίρα... Δεν έχεις τη δυνατότητα να επέμβεις, να διαφοροποιήσεις τις στιγμές που έρχονται και φεύγουν... Χώρις να αφήνουν το αποτύπωμα τους χαραγμένο στη μνήμη... Γιατί οι νευρώνες αντιδρούν, δεν μεταφέρουν στον εγκέφαλο μυνήματα... Δεν μεταφέρουν πλέον ζωή...

Αλλά σταθείτε, ένα δάκρυ κυλάει από το ανέκφραστο πρόσωπο... Ένα δάκρυ που δείχνει ότι ακόμη και τώρα υπάρχει ζωή, συναίσθημα... Αλλά παρά τον εσωτερικό πόλεμο καρδιάς - εγκεφάλου νικητής βγαίνει ο χρόνος... Ο οποίος κάνει τη μάχη αυτή να φένεται χαμένη... Και όλους εμάς να περιμένουμε καρτερικά την έκβαση της... Ο χρόνος, μια έννοια που δεν την υπολογίζουμε... Και όμως υπολογίζει εκείνος... Υπολογίζει το σύνολο χώρις τα υποσύνολα... Και το σύνολο αυτο ευτυχώς ήταν μεγάλο... Γεμάτο εμπειρίες, αγάπη, δημιουργικότητα, δυσκολίες αλλά και μεγάλες χαρές... Χαρές που ελπίζω στο τελικό απολογισμό να είναι περισσότερες από τις λύπες, το πόνο και τις κακουχίες της ζωής... Άλλωστε στιγμές δεν είναι ο χρόνος;...

Ακόμη όμως και οι δύσκολες στιγμές έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο... Το λόγο αυτό δεν είμαι σε θέση να σας τον αιτιολογήσω... Ο καθένας με τα βιώματα του και το τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις στιγμές, κάνει το δικό του απολογισμό...

Χρόνια πολλά με υγεία...