Κυριακή, Οκτωβρίου 11, 2009
Chris Zlatis
Αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Υπάρχει έλξη. Της ζητάει να βγουν για ένα καφέ. Το κορίτσι δέχεται. Βγαίνουν και όλα πάνε καλά. Μετά από 2-3 ραντεβού ξεκινάνε τη σχέση τους.
Το αγόρι στέλνει πολλά μηνύματα στο κορίτσι: «κουκλίτσα μου, ομορφιά μου, μωράκι μου» κλπ. Το κορίτσι ανταποκρίνεται, και ενώ μπορεί να είναι για καφέ ή σινεμά με τις φίλες της, του στέλνει μηνύματα και του κάνει αναπάντητες. Το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού της αλλά διακρίνει τη κατανόηση στα βλέμματα των φιλενάδων της. Είναι τόσο ερωτευμένη…
Και το αγόρι δε πάει πίσω. Οδηγεί κοντά μια ώρα για να της δώσει ένα φιλάκι και να φύγει. Είναι σίγουρος ότι βρήκε τη πιο ξεχωριστή κοπέλα στο κόσμο, και δε χάνει ευκαιρία να της το λέει. Ατάκες όπως: «είσαι μοναδική, δε συγκρίνεσαι με καμία, μόνο με σένα σκέφτομαι έτσι» κλπ φοριούνται πολύ. Για την ακρίβεια, όσο πιο κλισέ, τόσο πιο καλά.
Και βγαίνουν, και διασκεδάζουν, και πάνε διακοπές και ανταλλάζουν αφιερώσεις στο facebook. Όλοι έχουν να το λένε, τι ταιριαστό ζευγάρι. Και οι ίδιοι έχουν ένα κρυφό αίσθημα ανωτερότητας προς τους αδέσμευτους…γιατί ψάχνουν ακόμα οι καημένοι αυτό που οι ίδιοι απολαμβάνουν: τον τέλειο έρωτα.
Και περνάνε οι μήνες. Και μπορεί και κάνα-δυο χρόνια. Και ξεθολώνει το μάτι. Τα πολλά μηνύματα γίνονται λίγα και σταματούν να στάζουν μέλι. Αντί για: «θα έρθω να σε πάρω στις 10 αγαπούλα μου, τα λέμε τότε κουκλίτσα μου» έχουμε: «στις 10 θα έρθω να είσαι έτοιμη» ή ακόμα χειρότερα: «θα σε δω στις 10.30 στο σινεμά». Οι έξοδοι για το ζευγάρι λιγοστεύουν και όλο και περισσότερες φορές αναζητούν παρέα τρίτων γιατί βασικά έχουν αρχίσει να βαριούνται ο ένας τον άλλον.Κάπου εκεί γίνεται ένας καυγάς. Για ασήμαντο κατά κανόνα λόγο. Ξεστομίζονται βαριές κουβέντες. Και να σου ο πρώτος χωρισμός που δεν είναι ποτέ ο οριστικός. Είναι απλά ζήτημα χρόνου να έρθει ο τελειωτικός.
Το κορίτσι βγαίνει με τη κολλητή της να της κλαφτεί αλλά μετά λύπης διαπιστώνει ότι εκείνη είναι φουλ ερωτευμένη και έτσι η προσοχή της είναι εστιασμένη στο κινητό της. Την κοιτάει με κατανόηση. Ξέρει ότι αυτή η φάση που διανύει η φίλη της είναι παροδική. Καταβάθος τη λυπάται, όπως τη λυπάται και η δεσμευμένη φίλη της που τώρα πια είναι μόνη.
Το αγόρι βρίσκει μια άλλη κοπελίτσα και πέφτει με τα μούτρα. Ενθουσιάζεται για πράγματα που του έλειψαν όπως πχ ότι αυτή γουστάρει τα μπουζούκια σε αντίθεση με την πρώην του, και χωρίς να διστάσει πολύ της ανακοινώνει: «είσαι τόοοσο ξεχωριστή…». Και δε το λέει για να τη κοροϊδέψει. Εκείνη την ώρα το πιστεύει. Έχει πείσει τον εαυτό του ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Απαισιόδοξη θα με πείτε και γενικά δε θα έχετε άδικο, απλά το έχω δει να συμβαίνει τόσες πολλές φορές…Και το έχω βιώσει δυστυχώς.
Μάλλον φταίει το ότι όλοι μας σχεδόν έχουμε τόσο έντονη την λαχτάρα να νιώσουμε τον μεγάλο έρωτα που στην αρχή κάθε σχέσης μας, αποφασίζουμε εντελώς παράλογα και αυθαίρετα να τοποθετήσουμε τον άλλον σε ένα βάθρο, και να ζούμε ευτυχισμένοι στη φαντασίωση ότι είμαστε το ένα στο εκατομμύριο που βρήκε την αδερφή ψυχή του. Και ποιος μπορεί να κατεβάσει έναν ερωτευμένο από το ροζ συννεφάκι του?
Όταν όμως επέλθει η φθορά της καθημερινότητας, και γίνει η «αποκαθήλωση» από το βάθρο, τρελαινόμαστε. Τα βάζουμε με τον άλλον-αδίκως, γιατί δεν είναι τέλειος και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας. Αν είστε και βλακωδώς ρομαντικοί όπως εγώ, περνάτε μήνες σκεπτόμενοι ότι δε μπορεί να είναι αυτό το τέλος, γιατί μια τόσο ξεχωριστή αγάπη δε μπορεί να τελειώσει έτσι. Και δε το λέτε μόνο εσείς. Τόσα και τόσα αποφθέγματα, τραγούδια, ταινίες, σας ατσαλώνουν απέναντι στη πεποίθηση ότι η μοίρα θα δικαιώσει την αγάπη σας…Μέχρι που μαθαίνετε ότι ο άλλος κοντεύει να αλλάξει στέφανα με τη νέα του «ξεχωριστή» αγάπη και ξαφνικά όλα είναι περισσότερο ξεκάθαρα απ’όσο ίσως αντέχετε.
Δε ζήσατε το μεγάλο έρωτα. Μπορεί να θέλατε να τον ζούσατε. Να νομίζατε ότι τον ζούσατε. Να είχατε πείσει τους εαυτούς σας ότι τον ζούσατε. Αλλά δε τον ζήσατε. Τα λόγια ατελείωτης αγάπης και οι υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης τελικά δε λένε τίποτα. Κανείς δε σας ζήλευε, απλά όλοι ήταν συγκαταβατικοί γιατί είχαν περάσει ήδη από τη φάση που περνούσατε εσείς.
Βάση όλων των παραπάνω, ένας λογικός άνθρωπος θα έλεγε ότι πρέπει να μάθουμε να τοποθετούμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Να μη παρασυρόμαστε. Να εκτιμάμε αυτό που έχουμε γι’αυτό που είναι και να κατέβουμε από το ροζ συννεφάκι μας.
Ναι αλλά…έτσι πως θα νιώθουμε αυτό το συναίσθημα όπου σφίγγεται το στομάχι μας γιατί θα δούμε τον αγαπημένο μας, ή την αγωνία να ξενυχτήσουμε για να του
μιλήσουμε στο τηλέφωνο γιατί δουλεύει αργά? Την ορμητική χαρά όταν μας κάνει ένα κομπλιμέντο και την ανατριχίλα όταν μας χαϊδεύει τα μαλλιά? Το δυνατό χτυποκάρδι όταν μας πει ότι είμαστε ξεχωριστοί γι’αυτόν?
Ίσως τελικά να αξίζει τον κόπο. Ίσως να πρέπει να πονάμε και να απογοητευόμαστε για να εκτιμήσουμε στο έπακρο την ευτυχία που θα έρθει. Κάπου είχα διαβάσει κάποτε ένα ρητό που νομίζω πήγαινε κάπως έτσι: «όσο μεγαλύτερο το κενό που αφήνει μέσα σου ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη η ευτυχία που θα έρθει να το καλύψει». Πάντα το έχω στο μυαλό μου και πάντα, σε ένα επίπεδο, όταν πληγώνομαι από κάτι, το επαναφέρω στη μνήμη μου και αντλώ δύναμη, γιατί σκέφτομαι: «ακόμα λίγη μελλοντική ευτυχία…»
Ξέρω, ξέρω…αυτά τα κλισέ αποφθέγματα είναι τουλάχιστον κιτς… Εμείς οι κυνικοί απαισιόδοξοι τα σιχαινόμαστε. Μάλλον γιατί καταβάθος μας εκνευρίζει το ότι νομίζουν όλοι οι απλοί άνθρωποι ότι είναι κι αυτοί ένας στο εκατομμύριο, όπως εμείς. Γιατί δε ξέρω αν σας το είπα, αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι μια μέρα θα ανοίξω τα μάτια μου και το παραμύθι θα είναι πραγματικότητα. Wait and see… ;)
Guest post by Ntina
