Σκέψεις | Εγώ μιλάω για δύναμη...

Αντιγράφω ένα κείμενο του RoadArtist που το διάβασα πριν λίγες μέρες και ταυτίστηκα απόλυτα με τον ειρμό των σκέψεων που εκφράζει... Αξίζει να διαβάσετε και τα σχόλια που το συνοδεύουν (182 μέχρι τώρα... απίστευτη συμμετοχή και έκφραση απόψεων...)

Δείτε και ένα πολύ όμορφο Music video for Zero 7 "Destiny"directed by Tommy Pallotta διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε... πραγματικά σαν μια ταινία μικρού μήκους...



Στέκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Κοιτώ γύρω μου.
Χιλιάδες μιλιούνια οι άνθρωποι τρέχουνε μέσα στο άγχος να προλάβουν το επόμενο τραμ ή το λεωφορείο.

Τρέχουνε, κοιτάζοντας τριγύρω, δίχως να "βλέπουν"…
Είναι σοκαριστικό το πόσο πολύ έχουνε όλοι αποξενωθεί..

Καθημερινότητα του μέσου Αθηναίου..
Ξυπνάει και τρέχει στην πλησιέστερη στάση.
Μέσα μαζικής μεταφοράς …Αθηνών...Χα! Ποια???.. Πικρή ιστορία..
Αν είσαι τυχερός και έρθει το λεωφορείο στην ώρα του, μπαίνεις και προσπαθείς να μην πατηθείς από τον διπλανό σου, ψάχνοντας κάπου να πιαστείς! Για να κάτσεις κάπου?.. Ούτε λόγος… Αν η στάση που επιβιβάζεσαι δεν είναι κοντά στην αφετηρία, ξέχνα το..

Το χειρότερο όμως στα πρωινά δρομολόγια είναι οι φάτσες των συνταξιδιωτών σου..
Άνθρωποι μαραμένοι από την απαιτητική καθημερινότητα τους.., μέσα στην τσίτα, με μια εμμονή για τσακωμό.., νεύρα, αρνητικότητα.. Από την αρχή της μέρας…

Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη να φωνάξω..
«Χαλαρώστε λίγο!» «Χαμογελάστε!»

Θυμάμαι σε μια παλιά δουλειά μου, όταν έφτανα τους καλημέριζα όλους. Μία κοπέλα ήταν πάντα (μα πάντα) μέσα στην τσίτα.. από τις 8 το πρωί!! Υπομονή σκεφτόμουν κάτι θα έχει.. και όμως υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της..

Έγραψα τη φράση.. «υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της».., γιατί εντέλει ένας γάμος, μια δουλειά, όταν δεν υπάρχει ουσία δεν σου χαρίζει την ευτυχία και τη ψυχική ισορροπία, ούτε σε γεμίζει.. Το αντίθετο!
Δε θα ξεχάσω ένα πρωί σε μια «καλημέρα» μου, η αυθόρμητη απάντηση της ήταν.. «ναι? που την είδες?»… Εννοείται, μετά από αυτό κράταγα αποστάσεις..

Πόσοι άνθρωποι σου δίνουν την εικόνα του «πετυχημένου», «εξασφαλισμένου»… και όμως είναι βαθύτατα ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι από τις ίδιες τις επιλογές τους..

Οκ όλοι έχουμε προβλήματα, ίσως μάλιστα όσοι δεν τα 'φωνάζουν' να έχουν σημαντικότερα από όσα νομίζεις…

Βγάλε λίγη θετική ενέργεια, όχι άλλη μιζέρια πια…

Η καθημερινότητα μας είναι αρκετά απαιτητική…
Για κάποιους περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς..
Και ας μη μιζεριάζουν, και ας έχουνε επιλέξει να σου μεταδίδουν θετικότητα.

Όλα είναι εδώ.
Και τα προβλήματα και ο τρόπος διαφυγής από αυτά.

Τελικά όταν όλα σου έρχονται δύσκολα στην ζωή, ίσως να κερδίζεις σε κάτι άλλο. Τώρα αυτό δε το βλέπεις.
Ίσως να είναι μακροχρόνιο το όφελος.

Αλλά αυτό το «ίσως» σε σκοτώνει. Γιατί ξέρεις πως μόνο το «τώρα» έχεις.
Και αυτό το «ίσως» είναι τόσο εκκωφαντικό, σου ταράζει την καρδιά.
Σου θυμίζει την αδυναμία της ύπαρξης σου.

Τελικά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πως οι αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουνε περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους. Όσοι μόνο «κλαψουρίζουν», αυτοί μάλλον δεν έζησαν..

Αν θες να είμαι ειλικρινής,
όλα στη ζωή είναι απλά.
Μια πόρτα χρειάζεται ν'ανοίξεις για να βγεις από το σκοτάδι..
Και αυτό δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει για σένα..
Ούτε να τη τραβήξει, ούτε να σου δείξει το πόμολο..

Μόνος θα το βρεις, μόνος θα αρπάξεις τη στιγμή και θα της δώσεις νόημα.
Θα την κάνεις έτσι ώστε να μη σε απασχολεί το μετά..
Ούτε καν εκείνο το «ίσως»..

Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι περαιτέρω, τα είπε όλα... στο χέρι μου-μας είναι να αρπάξουμε τη στιγμή και να της δώσουμε νόημα... Δεν συμφωνείτε; Αναρωτιέμαι πότε θα βγω από το τούνελ στο ποίο έχω μπει και θα αντικρίσω το φως... το φως που θα με οδηγήσει στη χαρά, την ευτυχία και τη γαλήνη... μέχρι τότε υπομονή... πρέπει όμως αυτή τη πόρτα να βρω τη δύναμη να την ανοίξω μόνος μου με τις δικές μου δυνάμεις... κανείς δεν θα το κάνει αυτό για μένα... έτσι δεν είναι; ...