Σκέψεις | Άσκηση συμπλήρωσης... συναισθημάτων...

Πόσες φορές αισθανόμαστε ότι έχουμε να δώσουμε τόσα πολλά... και παρ όλα αυτά αισθανόμαστε ένα κενό... που μας πληγώνει και μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος ή καλύτερα τι δεν κάνουμε σωστά για να κερδίσουμε τη μάχη με το μυαλό και τις επιθυμίες των σημερινών γυναικών...

Ας το δούμε ως μια άσκηση συμπλήρωσης... συναισθημάτων... τα οποία όμως δεν βρίσκουν παραλήπτη... καθώς κάπου στο ενδιάμεσο το παιχνίδι φαίνεται να χάνεται... σαν να είναι στημένο εξ αρχής...

Το παιχνίδι φαίνεται να είναι χαμένο πριν ακόμη ξεκινήσει καθώς διαπιστώνεις πως δεν έχεις το τρόπο να "μπεις" στο μυαλό μιας γυναίκας... πολλοί θεωρούν πως αν συνέβαινε αυτό τότε θα χανόταν όλη η μαγεία και το "παιχνίδι" θα είχε ολοκληρωθεί πριν καν ξεκινήσει... Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί τελείως και πλέον τόσο "εμείς" όσο και "εσείς" έχουμε χάσει πλέον επαφή...

Η επικοινωνία έχει γίνει πλέον μόνο επιφανειακή... και τυποποιημένη... κανείς δεν αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να εκφράσει τα συναισθήματα του και το κύριο ρόλο παίζουν οι "άμυνες" που έχουν αναπτύξει και οι δύο, ο καθένας με τα δικά του "τείχη", τα οποία ορθώνονται απειλητικά μπροστά μας και μας αποτρέπουν να μετατρέψουμε τις σκέψεις μας σε πράξεις και κινήσεις προσέγγισης και "διερεύνησης".

Το Facebook είναι εδώ, οι friend lists μας είναι γεμάτες... αλλά κάτι λείπει... Λείπει η αμεσότητα, το βλέμμα, τα μάτια... οι κινήσεις... η γλώσσα του σώματος. Η αμεσότητα παίζει σπουδαίο ρόλο στις διαπροσωπικές σχέσεις καθώς ανάμεσα σε δύο μηνύματα στο chat είτε του Facebook είτε οποιοδήποτε άλλου messenger μεσολαβεί ένα χρονικό περιθώριο "φιλτραρίσματος" του μηνύματος, αποκωδικοποίησης του και στη συνέχεια απάντησης με νέο "φιλτράρισμα" της αντίδρασης του αποδέκτη αυτή τη φορά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πομπός και ο δέκτης έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν ένα "εικονικό" περιβάλλον προστασίας και "άμυνας" στη μεταξύ τους επικοινωνία, το οποίο πολύ συχνά επιτυγχάνεται με τυποποιημένες εκφράσεις και τη χρήση emoticons τα οποία αντικαθιστούν κατά κάποιο -ανεπαρκή- τρόπο τη γλώσσα του σώματος στη φυσική επικοινωνία και δημιουργούν μια "εικονική" πραγματικότητα.

Αλήθεια, πόσες φορές επικοινωνούμε μέσω chat, posts στο wall των «φίλων» μας και προσωπικών μηνυμάτων στο inbox τους αλλά ουσιαστικά δεν έχουμε κάνει τίποτα περισσότερο από το να "ξεγελάμε" τον εαυτό μας και να θεωρούμε πως έχουμε κάνει φίλους και έχουμε γνωρίσει μερικά -πολύ αξιόλογα γενικότερα- άτομα τα οποία όμως δεν τα έχουμε συναντήσει ποτέ από κοντά, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ μαζί τους στο τηλέφωνο... πόσο μάλλον δεν έχουμε πιει ένα καφέ μαζί τους... δεν έχουμε ακούσει ποτέ τη χροιά της φωνής τους ούτε έχουμε «ψυχογραφήσει» τη προσωπικότητα και το συναισθηματικό τους υπόβαθρο...

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο και οξύτερο όταν διαπιστώνεις ότι η "εικονική" πραγματικότητα του Facebook και των chats έχει μεταφερθεί και στη "ζωντανή" πραγματικότητα, στην οποία η κατάσταση μπορεί να είναι ακόμη πιο περίπλοκη καθώς στη ζωντανή επικοινωνία δεν έχεις τη δυνατότητα του "φιλτραρίσματος" και του "εικονικού" διαλόγου... ούτε έχεις τη δυνατότητα να «κρύψεις» συναισθήματα πίσω από ένα emoticon και μερικά αποσιωπητικά... Σε ένα ραντεβού ή σε μια συνομιλία γενικότερα, ακόμη και αν δεν μιλάει το μυαλό μας... μιλάει η καρδία μας και το σώμα μας... Μιλάει το βλέμμα μας, οι κινήσεις του σώματος μας...

Το ζήτημα όμως είναι ότι οι πραγματική και ουσιαστική επικοινωνία έχει δώσει τη θέση της σήμερα σε μια άλλη μορφή επικοινωνίας η οποία παύει πλέον να έχει τα χαρακτηριστικά της πραγματικής επικοινωνίας και μετατρέπεται σε συναντήσεις για καφέ για να αντιμετωπίσουμε τη πλήξη και την έλλειψη ενδιαφερόντων μας... με "περί ανέμων και υδάτων" αναλύσεις και προβληματισμούς… Κανένας μας δεν εξωτερικεύει τα αληθινά του προβλήματα, και όταν αποφασίζει να το κάνει το κάνει σε πολύ συγκεκριμένα άτομα στα οποία θεωρεί ότι μπορεί να στηριχθεί και να ζητήσει τη συμβουλή τους.

Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι «εικονικοί φίλοι» για να γίνουν «πραγματικοί φίλοι» πρέπει να περάσουν από τον «εικονικό» στο πραγματικό κόσμο και να υπάρξει φυσική επαφή και επικοινωνία. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο γίνεται σπάνια σήμερα και όταν γίνει συνοδεύεται από «μηχανισμούς άμυνας» τους οποίους αναφέραμε παραπάνω με τελικό αποτέλεσμα την έλλειψη ειλικρινούς και ουσιαστικής επικοινωνίας…

ΥΓ. Πως θα διατηρήσει η γενιά μας την δομή και συνεκτικότητα του θεσμού της οικογένειας τα επόμενα χρόνια, αν δεν συνειδητοποιήσει ότι οφείλει να οικοδομήσει γερές και ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες θα βασίζονται στον αλληλοσεβασμό, την κατανόηση και την «εμβάθυνση» στον εσωτερικά «θέλω» και τις επιθυμίες του διπλανού μας, του φίλου μας, του γνωστού μας, της κοπέλας μας… της μέλλουσας συζύγου μας; …

Reblog this post [with Zemanta]

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Powered by Blogger